Wie is Jaap van der Linde
Uitvaartzorg van der Linde

Als inwoner van Haren, waar ik samen met mijn vrouw en onze twee dochters van 8 en 6 jaar woon. Naast mijn werk geniet ik volop van mijn gezin en onze gezamenlijke avonturen. We houden van spontane uitjes, waarbij de kinderen ons enthousiast wijzen op alles wat ze onderweg ontdekken. Thuis hebben we onze gezellige, fanatieke momenten met spellen als Rummikub en Set, waarin mijn vrouw en jongste dochter me meestal verslaan. Ik probeer het verlies goed te maken met Rummikub, al maakt mijn oudste dochter ook daar de competitie stevig.

Voordat ik uitvaartverzorger werd, heb ik als senior adviseur en projectleider gewerkt bij de Rijksoverheid. In mijn rol bij de overheid was ik verantwoordelijk voor het stroomlijnen van processen en het begeleiden van teams in vaak complexe trajecten. In die tijd ontwikkelde ik een betrokken en mensgerichte werkstijl, waarin ik oog hield voor zowel de belangen van de organisatie als die van de individuele medewerker. Mijn kracht ligt in vooruitdenken, afstemmen, en het creëren van sterke banden op alle niveaus. Heldere communicatie en respect voor elkaar waren en zijn voor mij de basis.

Uiteindelijk begon ik echter het reizen door heel Nederland steeds minder te waarderen. Als ik niet in Den Haag zat, dan was ik wel onderweg naar Schiphol of Budel. Die onrustige reisdagen namen veel tijd in beslag, en ik verlangde naar een werkomgeving dichter bij huis, waarbij ik echt met mensen kon werken en mijn planmatige ervaring kon inzetten. Vlak voor het overlijden van mijn vader sprak ik met hem over mijn toekomstplannen, en hij stimuleerde me om te kiezen voor werk dat bij me past. Daaruit kwam het idee om samen een uitvaartonderneming te starten. Die gesprekken kwamen weer terug in mijn gedachten en deden mede mij deze stap te zetten. Werk doen wat bij mij past. 

In mijn werk draait het vooral om afscheid en verlies, onderwerpen die bij ons thuis soms ook ter sprake komen, net als elk werk te sprake komt. Ik vind het belangrijk om eerlijk met mijn kinderen te zijn, zonder ze te behandelen als volwassenen. Ze komen vaak zelf met vragen. Zo vroegen ze me eens: “Blijft iemand in bed liggen als die dood is?” Dan leg ik rustig uit dat iemand meestal in een kist wordt gelegd.

Als ze zich afvragen hoe dat zou passen, laat ik hen zien hoe een kist eruitziet. Zo wordt het voor hen iets natuurlijks en durven ze alles te vragen. Ik heb geleerd om niet meer te vertellen dan waar hun vragen om vragen, zodat ze zich vrij voelen om op hun eigen manier vragen te stellen, zonder informatie te krijgen waar ze nog niet aan toe zijn. We hebben vaak de neiging om meer antwoorden te geven dan nodig, maar er komt vanzelf een vervolgvraag. Soms vragen ze ook bij thuiskomst: “Heb je goed geholpen, papa? Waren de mensen verdrietig?”

Met vrienden en familie genieten we volop van de mooie kanten van het leven. Ook al brengt mijn werk me bij verdrietige situaties, ik geloof dat je juist daardoor des te meer kunt waarderen wat je hebt. Verdriet en vrolijkheid gaan hand in hand, en ik ben dankbaar voor de band die ik heb met mijn gezin en vrienden.

Mijn christelijke achtergrond speelt een belangrijke rol in mijn leven en werk; het heeft mijn leven vormgegeven. Door de tijd ben ik de wereld met een open blik gaan bekijken, zonder te geloven dat ik de enige waarheid in pacht heb. Wat iemands achtergrond ook is, ik sta er voor iedereen met respect en begrip. Mijn wens is dat we in deze wereld iets meer naar elkaar omkijken. Als je mensen zou vragen wie mijn vader was, dan zou je van ieder van hen een ander antwoord krijgen. Die verschillende verhalen samen geven een compleet beeld van wie hij was, en dat is precies wat ik ook zo waardevol vind in mijn werk. Nabestaanden dragen allemaal hun eigen herinneringen aan de overledene, en samen vormen die een liefdevolle weerspiegeling van de persoon die wordt gemist.